កូនៗមិនមែនជាកូនជ្រូកសន្សំលុយនោះទេ បញ្ឈប់តំណគ្រួសារធ្វើជាបន្ទុកដល់ពួកគេ ពេលដែលអ្នកចាស់ទៅ

ការរស់នៅប្រកបដោយភាពសប្បាយរីករាយនៅពេលឈានដល់វ័យចំណាស់ប្រកបដោយផាសុកភាពនិងភាពស្ងប់ស្ងាត់ដោយគ្មានបន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាក្តីស្រមៃរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ហើយរឿងដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ ការមើលឃើញកូនៗទទួលបាននូវភាពជោគជ័យនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេនាពេលអនាគត ក៏ជាសុភមង្គលនៅក្នុងជីវិតរបស់ឪពុកម្តាយនាពេលចូលនិវត្តន៍ផងដែរ។ ប៉ុន្តែតើក្តីស្រមៃរបស់យើងប្រាកដថានឹងអាចក្លាយជាការពិតដូចបំណងប្រាថ្នាដែរឬទេ ខណៈដែលគ្រួសារ
ផ្សេងៗជាច្រើនសុទ្ធតែមានតម្រូវការខុសៗគ្នា ហើយហានិភ័យជាច្រើនសុទ្ធតែអាចកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងមិនអាចដឹងមុននោះ?

យោងតាមទិន្នន័យ MISI (សន្ទស្សន៍ទស្សនៈវិនិយោគិនមេនូឡាយហ្វ៍) លើកទី 10 ការសន្សំប្រាក់សម្រាប់ការអប់រំគឺជាអាទិភាពទីមួយរបស់ឪពុកម្តាយ ឬវិនិយោគិននៅក្នុងការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុ។ ការសន្សំប្រាក់សម្រាប់ការអប់រំមានចំនួនខ្ពស់បំផុត ក្រៅពីការសន្សំប្រាក់សោធនចូលនិវត្តន៍ និងសម្រាប់ការចំណាយលើការមើលថែសុខភាព។ ចំណុចដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយទៀតនោះគឺ ប្រជាជន
សុខចិត្តជំពាក់បំណុលគេរហូតដល់ 28% សម្រាប់ការបម្រុងប្រាក់ទុកដាក់សម្រាប់ការអប់រំរបស់កូនៗខណៈដែល 34% ផ្សេងទៀតសម្រាប់ទ្រទ្រង់ដល់ការរស់នៅរបស់ខ្លួន។

ខណៈដែលទិន្នន័យនៃ MISI (សន្ទស្សន៍ទស្សនៈវិនិយោគិនមេនូឡាយហ្វ៍) លើកទី 6 បង្ហាញថាមានតែប្រជាជនចំនួន 5.34% ប៉ុណ្ណោះដែលមានផែនការប្រាក់សោធន ឬប្រមាណតែ 3.3 លាននាក់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជន 120 លាននាក់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលបានគិតគូរដល់ជីវិតនាវ័យចំណាស់ របស់ខ្លួន។ នេះគឺជាចំនួនតិចតួចណាស់ ហើយឱកាសក្នុងការធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពមេគ្រួសារមានឪពុកម្ដាយចាស់ និងកូនក្នុងបន្ទុកគឺនៅមានច្រើន ពោលគឺ នេះជាស្ថានភាពមួយដែលកូនៗរបស់យើងត្រូវជួយផ្គត់ផ្គង់ប្រាក់កាក់ដល់ឪពុកម្តាយចាស់ចូលនិវត្តន៍ផង និងត្រូវបំពេញតម្រូវការក្នុងជីវិត និងគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនផង។

ប្រជាជនភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីបានក្លាយជាមេគ្រួសារមានឪពុកម្ដាយចាស់ និងកូនក្នុងបន្ទុក ដោយសារតែកត្តាផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន។ កត្តាដ៏សំខាន់មួយគឺកង្វះចំណេះដឹងអំពីផែនការហិរញ្ញវត្ថុក៏ដូចជាផលិតផលវិនិយោគដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់ពេលអនាគតដែលជាសេចក្ដីត្រូវការដ៏ចាំបាច់របស់ខ្លួន។ លើសពីនេះទៀត នេះបានក្លាយទៅជាទំនៀមទម្លាប់ ​និងជារឿងធម្មតាទៅហើយក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវផ្តល់លុយកាក់ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនផង និងឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួនផងនោះ។ ស្ថានភាពបែបនេះនៅតែបន្តកើតឡើងនៅក្នុងសង្គមរបស់យើង ហើយហាក់ដូចជាមិនមានការផ្លាស់ប្ដូរឱ្យល្អប្រសើរនោះឡើយ។

ដល់ពេលដែលឪពុកម្តាយត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិតរបស់ខ្លួនហើយ ពីព្រោះថាកូនៗមិនមែនជាកូនជ្រូកសន្សំលុយរបស់ខ្លួននោះទេ។ កូនៗគ្មានកាតព្វកិច្ចត្រូវរ៉ាប់រងលើថ្លៃចំណាយទៅលើការរស់នៅ នាពេលដែលឪពុកម្តាយចូលដល់វ័យចាស់ជរានោះទេ។ លើសពីនេះទៀត ឪពុកម្តាយមិនគួររំពឹង “ការសងគុណ” ពីកូនៗសម្រាប់ការចំណាយ និងបំណុលទាំងអស់ដែលខ្លួនមានដោយសារតែចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗឡើយ។ ពីព្រោះថាយើងជាឪពុកម្ដាយចង់មើលឃើញកូនៗរបស់យើងទទួលបានជោគជ័យនាពេលអនាគត ហើយមានជីវិតរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គលជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេ។